Never Mind The Bollcks - Sex Pistols | Iconische albumhoezen

In een wereld waar albumhoezen vaak streven naar schoonheid, subtiliteit of symboliek, verscheen in 1977 een LP met een omslag die bijna schreeuwde: “IK GEEF NERGENS OM.” Never Mind the Bollocks, Here's the Sex Pistols is muzikaal een mokerslag en visueel een rechtse directe in het gezicht van de gevestigde orde. Felgeel, schreeuwerige typografie, knip-en-plakletters: het ziet eruit als een woedende puber met een schaar en een markeerstift — en dat is precies waarom het werkt.

Het artwork: doelbewust lelijk
De hoes van Never Mind the Bollocks is ontworpen door Jamie Reid, de graficus die ook verantwoordelijk was voor veel van de andere iconische visuals van de Pistols, zoals de beroemde “God Save the Queen”-poster met uitgeknipte letters over een koninklijk portret.

Voor het album koos Reid voor een ultra-minimale benadering. Geen foto’s van de band, geen illustraties, geen sfeerbeelden, alleen een knalgele achtergrond, een felroze vlak met ‘Sex Pistols’ in wit uitgesneden letters, en daarboven in zwart: Never Mind the Bollocks, Here's the... Het oogt ruw en bijna slordig. Maar dat is precies het punt: deze hoes wíl niet mooi zijn. Hij wil provoceren. En dat deed het in 1977 en nu nog steeds.

Wat opvalt is het intens eenvoudige ontwerp, dat tegelijkertijd ontzettend krachtig is. De tekst op de hoes gebruikt een mix van stijlen die herinneren aan anarchistische pamfletten, protestposters en DIY-flyers uit de punkscene. De knip- en plakstijl van het logo is inmiddels legendarisch en is ontelbare keren gekopieerd.

De keuze voor felgeel als achtergrondkleur is briljant in zijn brutaalheid. Geel is normaal een waarschuwing, een kleur die veel gebruikt wordt voor waarschuwingsborden, en Reid gebruikt die energie om het album als een soort visueel alarmsignaal te laten fungeren: “let op, dit is gevaarlijk spul.”

Zelfs de titel van het album was controversieel. Het woord “bollocks” (Brits slang voor onzin of testikels) leidde tot juridische problemen en bezorgde winkeliers. In 1977 werd een manager van een platenzaak zelfs gearresteerd omdat hij het album in de etalage had gezet. Tijdens het proces verdedigde een taalkundige het woord als zijnde “oud-Engels voor onzin” en de rechter sprak de eigenaar vrij. Resultaat? Nog meer publiciteit. Nog meer verkoop.

Deze rel was geen bijzaak, maar exact wat Jamie Reid en manager Malcolm McLaren wilden: de hoes als cultureel wapen.

In dienst van de boodschap
De hoes van Never Mind the Bollocks past naadloos bij de inhoud van de plaat. De nummers zijn rauw, simpel, boos en vol afkeer van het establishment. Denk aan “Anarchy in the UK”, “God Save the Queen” en “Pretty Vacant”. De cover communiceert die boodschap zonder een noot te spelen: ongefilterde punkattitude in visuele vorm.

Jamie Reid geloofde niet in kunst om de kunst: hij zag design als een vorm van activisme. En deze hoes, hoe simpel ook, is een manifest. Tegen goede smaak, tegen marketinglogica, tegen de muziekindustrie zoals die toen was ingericht.

Wat in 1977 werd gezien als smakeloos wordt nu beschouwd als een mijlpaal in muziekdesign. Het is een van de meest herkenbare hoezen uit de muziekgeschiedenis en een visueel fundament van de punkesthetiek.

Het is misschien niet de mooiste hoes in je platenkast, maar wel de eerlijkste. En misschien ook wel een van de belangrijkste.