Vincent van Warmerdam releast zijn solodebuut There is Time
Vincent van Warmerdam groeide op in een theater annex bioscoop in IJmuiden waar hij een overvloed aan film, toneel en muziek meekreeg, van Tiroler-softporn tot Shakespeare, van operette tot Nederpop. Hoewel hij eigenlijk wielrenner wilde worden was het niet verrassend dat hij op de bühne terecht kwam en al op jonge leeftijd had hij succes in binnen- en buitenland als gitarist in het legendarische Hauser Orkater met o.a. zijn broers Alex en Marc, Eddie B. Wahr en Jim van der Woude. Een van zijn eerste liedjes was The Beatles in Oud-IJmuiden van het iconische album Zie de Mannen Vallen.
Via het theater kwam hij in de filmmuziek terecht en zijn score voor Abel, het speelfilmdebuut van zijn broer Alex, werd onderscheiden met de Zilveren Lessenaar. Voor de Noorderlingen werd hij uitgeroepen tot Europees Filmcomponist van het Jaar en voor Kicks (Albert ter Heerdt) ontving hij een Gouden Kalf. Hij won een Buma Award voor de Argentijnse film noir Rojo en de EYE Best Music Award (USA) voor de Oscargenomineerde Chileense documentaire The Mole Agent.
Hij speelde in obscure bandjes als Electric Pleunis, Hit the Pearl, Just like Eddie en the Seven Slowhands. Zijn meest ambitieuze band The Moondogs met zanger Kees Prins kreeg een Edisonnominatie voor hun debuutalbum. Voor Jiskefet schreef hij de muziek van het Ajax-voetballied Mijn Club, de no. 2 hit Hé Lullo, heb je nog geneukt? en de nederpopsong Suzy voor de fictieve IJmuidense beatband The Cards.
Voor Orkater leverde hij idee en muziek voor een reeks muzikale voorstellingen, o.a. de Formidabele Yankee, Blackface en de negentiende-eeuwse thriller Wie Vermoordde Mary Rogers? (Prosceniumprijs). Ook maakte hij voorstellingen over muziek of muzikanten: Help! (de beginjaren van de Beatles), Judee Sill (a Californian dreamer), The Prefab Four (The Monkees) en Richard III (met muziek van Tom Waits).
Als gitarist werd hij beïnvloed door o.a. the Beatles, Peter Green, John Lee Hooker, Jim Messina en Richard Thompson. Zijn all-time gitaarheld is Ry Cooder en gitaarmentor Frank Sutherland ging hem voor in het domein van open stemmingen en fingerpicking. Tijdens de pandemie bracht hij een gitaaralbum uit: Twango & more cinematic guitar instrumentals. Hij schreef de romans 'de Plectrumfabriek' en 'Boxgeur' (De Geus), waarvan titels en inhoud verwijzen naar het muzikantenbestaan.
There is time is zijn debuutalbum als zanger. Over dit album zegt Vincent het volgende:
"There is Time is een verzameling songs die mijn liefde verraden voor folk en blues beïnvloede popmuziek, schatplichtig aan oude en ‘nieuwe’ helden als Brian Wilson, Randy Newman, Gillian Welch en Blake Mills. Sommige schreef ik voor een voorstelling of film, andere ‘just for the sake of it’. De verzameling groeide in de tijd. Tijd bleek niet alleen een terugkerend gegeven in de teksten, het werd ook mijn dwang om het album af te maken: het was nu of nooit. Gitaarspelen is mijn fundament en dat ik de korte gitaarsolo in ere herstel lag voor de hand, maar om de meeste liedjes zelf te zingen was een hachelijke keuze; toch zat er niks anders op. Ik heb de bevriende hulp ingeroepen van o.a. Cato van Dijck (My Baby) en Djurre de Haan (AWKWARD i). De formidabele Theo Sieben dook op in meerdere gedaanten: als gitarist, mandolinist, pedal steelgitarist en zanger. Dat de anderen soms de lead overnemen versterkt het idee dat er een verhaal gaande is met verschillende karakters. De plot is een raadsel, maar er zijn genoeg aanwijzingen om een eigen verhaal te maken. De teksten roepen eerder beelden op dan anekdotes, meerdere van de hand van dichteres Maria Barnas, enkele van mijzelf en met bijdragen van Djurre de Haan en Servaes Nelissen. Van Allen Ginsberg ‘the beat poet’, en Dorothy Parker ‘the wry and witty ambassador of loneliness’ leende ik bestaande teksten.
Zonder de onvermoeibare Danny Gras was de productie en engineering van dit album onmogelijk geweest en de schilderachtige repetitieruimte van De Kift was het decor van de opnamen. Marcel Albers en Rose Spearman van M.A.R.S. Worldwide investeerden niet alleen in middelen, maar ook in vertrouwen. Bevriende muzikanten kwamen langs, vaak één voor één, soms in complete bezettingen. Ik dank ze allemaal: Dichi Wit (zang), Gerard Atema (piano), Mischa Porte (drums), Hein Offermans (bas), Christan Muiser (drums), Patrick Votrian (tuba), Rens van der Zalm (viool), Arjen de Graaf (altviool), Joost Buis (lapsteel), Daniël ‘Dafreez’ Johnson (gitaar), Kees van der Vooren (zang) & Peter van Straten (bas). "
Een absolute luistertip voor de roots- en americanaliefhebber!
